បណ្ណសារ
ក្រមុំខួរបង្កង (ភាគ១/វគ្គ១) ៖ កោះឥតដំណឹង
ជំនោវាយោរដូវវស្សាបានធ្វើអោយរលកផ្ទាំងធំៗ បក់បោកផ្ទប់និងច្រាំងមានកំលាំងខ្លាំងក្លាបីដូចជាមានកំហឹងនិងធម្មជាតិដែលមាននៅជុំវិញសមុទ្ររាមនេះ ។ បើយើងក្រលេកភ្នែកមើលទៅកណ្តាលសមុទ្រវិញមានកាណូតម៉ាស៊ីនមួយកំពុងធ្វើដំណើរផ្សងព្រេងលើផ្ទៃជលសារពុំដឹងមានទឹសដៅទៅណា ។ កាណូតនេះមានឈ្មោះថា KK ជាកម្មសិទ្ធរបស់លោកកុង្សីសុរិយោដី ពិសិដ្ឋគុណ ។
លោក ពិសិដ្ឋគុណ គឺជាអ្នកមានល្បីឈ្មោះបោះសំលេងពេញទីក្រុងភ្នំពេញ លោកគឺជាបុរសពោះម៉ាយរស់នៅជាមួយកូនប្រុសបណ្តូលចិត្តតែមួយគត់របស់លោកឈ្មោះ ពិសិដ្ឋកូលា ដែលជាបុរសមានរូបរាង្គស្រស់សង្ហា និង មានវ៏យត្រឹមតែ ២៨ ឆ្នាំ ប៉ុណ្ណោះ ។ លោក ពិសិដ្ឋគុណ ជាអ្នកស្រលាញ់ យុត្តិធម៌ និងច្បាប់ជាទីបំផុត ។ គាត់រស់នៅក្នុងវិមានស្កឹមស្កៃជាមួយនិងអ្នកបំរើស្រីម្នាក់ ពីព្រោះ ពិសិដ្ឋកូលា បានទៅរៀនផ្នែកវិស្វករសំណង់នៅឯបរទេស គឺប្រទេសបារាំង ។ ពេលវិស្សមកាលឆ្នាំនេះ ពិសិដ្ឋកូលា បានត្រលប់មកមាតុប្រទេសវិញ ដោយបានបញ្ចប់ការសិក្សាជាស្ថាពរហើយ ។
ដោយសារតែទើបតែត្រលប់មកពីសិក្សានៅបរទេសផង ពិសិដ្ឋកូលា ចង់ចំណាយពេលវេលាខ្លះដើម្បីដើរកំសាន្ត អារម្មណ៍ និង ដើម្បីអោយបានធូរស្រាលអារម្មណ៍ខ្លះមុននឹងគេចូលទៅកាន់កាប់ការងារនៅក្នុងក្រុមហ៊ុនប៉ារបស់គេ ។ ពិសិដ្ឋកូលា បានសុំការអនុញ្ញាតិពីលោកប៉ារបស់គេ យកកាណូតធុនទំនើបនេះមកបើកបរ ដើម្បីធ្វើដំណើកំសាន្តលំហែរតាមសមុទ្រជាមួយនិងមិត្តភក្ត័មួយក្រុម ។ នៅលើកាណូតនេះ មានយុវជនរាងដ៏សង្ហា មាឌធំដំបង ម្នាក់កំពុងឈរអោបដៃសំលឹងមើលទៅលើមេឃដែលមានបក្សាបក្សីហើរព្រោងព្រាត ។ ទឹកមុខរបស់គេបង្ហាញនូវភាពម៉ឺងម៉ត់ មិនចេះញញឹម ចិញ្ចើមជ្រួញ ហាក់ ដូចជាកំពុងកំពុងលាក់ទុកនូវវិបត្តិអ្វីមួយខាងផ្លូវចិត្ត ។ គេគឺជាទេវបុត្រកំពូលស្នេហ៍របស់នារីណាទៅហ្ន? ហើយគេកំពុងមានវិបត្តិអ្វីក្នុងខ្លួនដែរបានជាមកឈរធ្វើមុខស្រពោនបែបនេះ ? ឱ! បើសិនជាគេបង្ហាញភាពរីករាយតែបន្តិច ម៉្លេះសមគេស្រស់សង្ហាយ៉ាងណាទេ នារីៗ ដែលនៅលើកាណូតនេះច្បាស់ជាឈ្លក់វង្វេងលួចស្រលាញ់រូបគេយ៉ាងណាទេ ។ ផ្លាកដៃរបស់គេមានឆ្លាក់ជាអក្សរបារាំងថា Coca ។ អូ! តាមពិតគេគឺជាលោកវិស្វករ ពិសិដ្ឋកូលា ទេតើ ។
ក្នុងពេលកំពុងស្លុងអារម្មណ៍ជាមួយទេសភាពតាមដងសមុទ្រខ្មែរ បុរសម្នាក់អាយុប្រហែលជា ៣០ ឆ្នាំ មានមាឌធំល្មមពាក់វ៉ែនតាម៉្ញូប ដើរមកទះស្មាគេ រួចនិយាយថា ៖
– កូលា ! ឯងកំពុងគិតទៅណាហ្នឹង?
អ្នកកំលោះងាកមករកប្រភពសំលេង
- អូ! ឩត្តម …ឯងមិនទាន់សំរាកទេ?
– នៅទេ !….. ធាតុអាកាសថ្ងៃនេះត្រជាក់ជាងសព្វដងតែម្តង …. ហ៊ឺ…. កូលា ពួកយើងគិតទៅលេងឯណា បើមួយអាទិត្យទៅហើយ នូវមិនទាន់ជួបប្រទះកោះអ្វីមួយដូច្នេះសោះ ?
ពិសិដ្ឋកូលា ជ្រែងហោប៉ៅ
- យើងមកដើរកំសាន្តពេលនេះ សង្ឃឹមលើជំនោ ព្រោះគេជាអ្នកឩត្តុនិយម ធ្លាប់ដើរលុកលុយគ្រប់ទីកន្លែង ពុំដឹងអ្នកកាន់ចង្កូតនាំយើងទៅណាទេ?
ឩត្តម សើចញាក់ស្មារពោលបែបកំប្លែង
– ប្រយត្ន័ជំនោនាំយើងយកទៅលក់ណា…. វីវរ .. ក្រមុំថៃសុំតថ្លៃឯងមុនគេហើយ ព្រោះសំលាញ់ឯងជាទេវបុត្រសំបូរស្នេហ៍នោះអី !
ពិសិដ្ឋកូលា នៅតែរក្សាទឹកមុខរបស់ខ្លួនក្នុងសភាពស្ងប់ស្ងាត់ ទោះមិត្តខំបន្លប់និយាយលេងសើចយ៉ាងម៉េចក៏គេនៅតែមិនញញឹម រឺ សើច សូម្បីតែបន្តិចសោះ ។ នាយយើង បន្លឺវាចារមួយៗ ៖
– បានមិត្តភក្ត័លក់ខ្លួនខ្ញុំជាការប្រសើរណាស់ ព្រោះខ្ញុំមិនដឹងខ្លួន ខ្លាចតែខ្លួនខ្ញុំមានឩត្តមគតិលក់ខ្លួនឯងដោយមានមោទនភាពពេកទើបខ្ញុំភ័យ ។ មនុស្សយើងម្នាក់មានតំលៃដោយសារខ្លួនឯង និង មតិជុំវិញយល់ថា មានតំលៃទើបអ្វីៗអាចប្រព្រិត្តិទៅបាន ….
ឩត្តមចាប់ដៃរបស់មិត្តយ៉ាងណែន
– ឩត្តមគតិរបស់ឯង ធ្វើអោយខ្ញុំរំភើបចិត្តណាស់ ។ បុរសខ្មែរគ្រប់រូប បើសិនជាមានគំនិតស្នេហាសុទិដ្ឋិនិយម នៅលើស្មារតី …. ម៉្លេះសមថ្លៃថ្នូរយ៉ាងណាទេ ។ សម័យឥលូវគេមើលងាយបុរសខ្មែរមួយចំនួនធំ ព្រោះតែបុរសមួយចំនួនភ្លេចតួនាទីរបស់ខ្លួនដោយសារតែសំភារៈអូសទាញ បុរស យល់ថានារីគឺជាស្ពកបាយ សំរាប់តែពេលណាបង្អង់ការស្រេកឃ្លានរបស់គេ….. ដូចជារូបខ្ញុំថ្វីបើជាវេជ្ជបណ្ឌិត ធ្លាប់មានការពិសោធន៍ក្នុងការងារយ៉ាងណា ភាពលំបាកវេទនាយ៉ាងណា ក៏ខ្ញុំនៅតែមានភក្តីភាពចំពោះអូន សុភាព ជានិច្ច ។
ពិសិដ្ឋកូលា សួរកាត់ ៖
– តើឩត្តមឯងនិងសុភាព គិតរៀបការអង្កាល? គ្នាដឹងថាឯងនិងនាងជាសង្សារនិងគ្នាតាំងពី ៦ ឆ្នាំ មុនម៉្លេះ តាំងពីមុនគ្នាទៅសិក្សានៅប្រទេស បារាំងទៅទៀត ។
ឩត្តម តបមួយៗ ៖
– ខ្ញុំអាចរង់ចាំនាងនៅឆ្នាំក្រោយ ! ពេលដែលនាងត្រូវបញ្ចប់ការសិក្សារនៅមហាវិទ្យាល័យអក្សរសាស្រ្ត ខ្ញុំនឹងរង់ចាំនាងរហូតដរាបណា សុភាព នៅតែជានារីមានចិត្តភក្តីចំពោះរូបខ្ញុំម្នាក់ ពីព្រោះយើងទាំងពីរ អាចយល់អ្វីៗនៅក្នុងបេះដូងរបស់ពួកយើងអស់ហើយ! គ្មានអ្វីគួរអោយសង្ស័យទៀតទេ !
………………..(សូមរង់ចាំអាន ភាគ ២/វគ្គ១ ជាបន្តទៀត សូមអរគុណ!!!!!)…………………
ប្រលោមលោកនេះ ខ្ញុំបានកែសំរួលពាក្យពេចន៍ខ្លះៗ ដើម្បីអោយមានភាពរណ្តំ និង សំរួលឃ្លាសារសងរវាងតួអង្គ ខ្លះៗទៀត……. សូមអភ័យទោសចំពោះអ្នកនិពន្ធដើមផង។
ក្រមុំខួរបង្កង
ស្តាប់ទៅវាហាក់ដូចជាចំលែកណាស់មែនទេ ?
នេះគឺជាចំណងជើងនៃប្រលោមលោកមួយដែលខ្ញុំបានអានតាំងពីកុមារភាពមកម៉្លេះ ទឹកដៃអ្នកនិពន្ធអានទៅគួអោយកោតស្ញប់ស្ងែងដែរ អានហើយជក់ចិត្ត ។ ខ្ញុំនឹងលើកយករឿងនេះ មកដាក់ក្នុងប្រកាសចាប់ពីសប្តាហ៍ក្រោយទៅហើយ ។ គួរអោយស្តាយដែលមិនបានស្គាល់ឈ្មោះអ្នកនិពន្ធ ។ ប្រសិនបើអ្នកនិពន្ធរឺអ្នកណាស្គាល់ឈ្មោះអ្នកនិពន្ធជួយប្រាប់ផងដើម្បីកុំអោយថាខ្ញុំយកស្នាដៃគេ មកផ្សាយដោយគ្មានការអនុញ្ញាតិ តែគោលបំណងនៃការដាក់ផ្សាយអត្ថបទប្រលោមលោកនេះគឺដើម្បីកុំអោយមានការបាត់បង់តែប៉ុណ្ណោះ ។
ប្រលោមលោកនេះ និយាយពីនិស្សិតខ្មែរម្នាក់បញ្ចប់ការសិក្សាពីបរទេស ធ្វើដំណើរកំសាន្តតាមសមុទ្រ រួចទៅទើលើកោះមួយ ។ រឿងរ៉ាវចាប់កើតមានពីហ្នឹងមកឯង ។
អារម្មណ៍ម្យ៉ាងដែលថាមិនត្រូវ
មួយរយៈមុន ចេញពីធ្វើការមានអារម្មណ៍ថា តានតឹងនិងនឿយហត់ ទៅអង្គុយលេងនៅស្តាត ខ្ញុំបានឃើញមីងម្នាក់មានកូនបីនាក់ដើរតាមស្ពាយថង់មួយដើររើសសំបកដបទឹកសុទ្ធដែលគេផឹកទុកចោល ខ្ញុំដកលុយ ២០០០ រៀល ហៅគាត់រួចហុចអោយគាត់ គាត់មិនបានសុំខ្ញុំទេ នេះជាចំនុចដែលខ្ញុំសសើរគាត់ កូនគាត់រត់មកយកទាំងទឹកមុខសប្បាយរីករាយ រួចហើយក៏ងាកទៅញញឹមដាក់ម្តាយវា គាត់បាននិយាយអរគុណខ្ញុំ។ ពួកគាត់ដើរចេញទៅដោយទឹកមុខសប្បាយរីករាយណាស់ ប្រាក់ ២០០០ រៀលវាមិនច្រើនទេ តែអាចធ្វើអោយគាត់បានបញ្ចេញស្នាមញញឹមនៅលើមុខ ខ្ញុំក៏សប្បាយចិត្តដែរ។ .
កន្លែងធ្វើការថ្មី
មកធ្វើការនៅកន្លែងថ្មីបានមួយថ្ងៃហើយ ហាហាហា នេះគឺជាអ្វីដែលខ្ញុំចង់និយាយ
សូមអោយមានសំរស់ដូចនាងអមរា - មានប្រាជ្ញាដូចព្រះមហោសថ 
មតិថ្មីៗ